ملاقات با بزرگترین مجسمه ایران - وبلاگ زیبا

به گزارش وبلاگ زیبا، مجسمه ساز کردستانی ـ هادی ضیاء الدینی ـ خالق بزرگترین تندیس یادبود مقاومت مردم کردستان در هشت سال جنگ تحمیلی است. تندیسی که او ساخته در پارک جنگلی آبیدر سنندج نصب شده است.

به گزارش وبلاگ زیبا به نقل از ایسنا، ساخت این مجسمه دو سال به طول انجامیده و به شکل فیگور پدر و دو فرزند شهیدش ساخته شده است. این مجسمه به صورت پنج قطعه سه متری و از جنس ورق فلز بوده که ارتفاع آن 15 متر و فنداسیون آن نیز هفت متر است. ساخت این پیکره اعتراضی بر علیه اقدامات غیرانسانی و خلاف قوانین بین المللی نسبت به مردم بی گناه غیرنظامی کُرد است. به گفته کارشناسان این مجسمه بزرگترین پیکره ساخته شده در ایران است.

ضیاء الدینی در ابتدا بیان می نماید: ساخت این مجسمه 9 سال پیش، از طرف بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس سفارش داده شد. پس از طراحی ایده اثر، آن را با سفارش دهنده هماهنگ و آغاز به ساخت اثر کردم. کمتر از دو ماه پیش آغاز به نصب قطعات کردیم و تقریبا 20 روز پیش کارش تمام شد؛ البته هنوز محوطه سازی و کار پایه باقی مانده است.

او در پاسخ به اینکه چرا اثر را به صورت فیگور پدر و 2 فرزند شهیدش ساخته است؟ می گوید: زمانی که هنرمند در یک لحظه به کلیت موضوع و محتوای امر نگاه می نماید، تصاویر و ایده هایی به ذهنش می رسد که از میان آنها ایده نهایی خود را انتخاب می نماید. موضوعی که به من با عنوان نماد ایثار و مقاومت مردم کردستان سفارش داده بودند، یک موضوع خیلی کلی بود. از طرفی نمی شد مقاومت را به نیروهای نظامی محدود کرد؛ چون پا به پای نیروهای رزمنده و کسانی که مستقیما درگیر جنگ بودند، مردم هم دردی مشترک را تجربه می کردند. در نتیجه سمبل یک پدر و دو فرزند شهید شده او را انتخاب کردم.

ضیاء الدینی ادامه می دهد: پدر می تواند نماد تمام مردم باشد که خیلی کلی است و شهادت دو فرزند او می تواند خیلی تأثیرگذارتر باشد.

از او سوال می کنیم که آیا دو سال پیش این کار را سفارش گرفته است؟ پاسخ می دهد: نه! 9 سال پیش.

شرح می دهد: همان زمانی که کار را به من سفارش دادند پس از دو سال کار را تمام کردم ولی دقیقا نمی دانم چرا نصب کار چرا چند سال طول کشید؟ البته می دانم که یکی از دلایل این امر انتخاب مکان نصب کار بود.

به او می گوییم که این مجسمه به عنوان بلندترین مجسمه ایران شناخته شده است؛ چرا تصمیم گرفت مجسمه را با این ارتفاع بسازد؟ در ابتدا شرح می دهد: انجام چنین پروژه هایی به این صورت است که به یک اکیپ کاری احتیاج دارد. ساخت این اثر نیز یک بخش هنری و اجرایی داشت که برای بخش هنری آن، خودم ماکتی ساختم و یکی از دوستانم به نام مسعود صمیمی آن ماکت را به یک ورق فلز تبدیل کرد.

این هنرمند ادامه می دهد: مجسمه بزرگ در خیلی از کشورها هست ولی جای خالی آن در ایران واقعا خالی بود، در صورتی که قابلیت ساخت چنین اثر و توان اجرایی آن و حتی اثری با ابعاد دو برابر را داشتیم. من نیز این اعتماد را به خودم داشتم که می توانم چنین اثری بسازم. از طرف دیگر موضوع ایثار و مقاومت مردم کردستان تنها به یک شخص خاص مانند سعدی یا فردوسی یا مقطع زمانی مشخصی مربوط نمی شود؛ بلکه به تاریخ ماندگاری یک ملت و مملکت در مقابله با نابه سامانی ها و رمز ماندگاری ملت ها برمی شود و به همین جهت مسئله خیلی ارزشمند و مهمی بود.

او در بخش دیگری به جنبه جذب جهانگرد توسط این مجسمه بزرگ می پردازد و می گوید: چنین کاری تا به امروز بازتاب پیدا نموده و می نماید و خیلی ها مشتاق هستند آن را ببینند. این اثر جدا از ارزش ها و بحث محتوایی، به عاملی برای جذب جهانگرد استان و شهر ما تبدیل خواهد شد.

این مجسمه ساز درباره اینکه آیا در آینده باز هم اثری با این مقیاس بزرگ خواهد ساخت؟ اظهار می نماید: متأسفانه ساخت چنین آثاری دست ما نیست. یک مجسمه ساز آرزوی ساخت اثری بلندتر و توانمندی هایی دارد که دوست دارد اجرا شود، او دوست دارد ارزش هایی که بار هنری دارد، در مملکت خود ایجاد کند، ولی ساخت و نصب هر اثر هنری در داخل شهر باید از طرف شهرداری و مقامات استانداری سفارش داده شود.

او در انتها این بخش می گوید: امیدوارم مسائل خیلی پیش پا افتاده ای که برای نصب این اثر رخ داد دیگر پیش نیاید؛ یعنی نصب مجسمه ای که می توانست هشت سال پیش نصب شود، چند سال به تعویق افتاد و عوامل سازنده آن تا حد زیادی اذیت شدند.

در بخش دیگری از این مصاحبه به شیوع ویروس کرونا اشاره می کنیم و از ضیاء الدینی سوال می کنیم که فعالیت او در این ایام دستخوش چه تغییراتی شده است؟ پاسخ می دهد: معمولا سفارش های مختلفی در دست دارم و با شیوع این بیماری هیچ تغییری در فرایند کاری ام به وجود نیامده است. تنها برخلاف همواره که کارگاه مجسمه سازی من محل رفت و آمد دوستان هنری بود، اکنون دیگر به آن گونه نیست.

در انتها از این هنرمند می پرسیم که به نظر او آیا شیوع ویروس کرونا دنیای مجسمه سازی را دستخوش تغییرات خواهد نمود؟ می گوید: من معمولا تسلیم اتفاقات زودگذر نمی شوم. نگاه هنرمند نسبت به قضایا و جنبه محتوایی اثرش، کلی و عام است؛ یعنی وظیفه یک هنرمند معمولا انجام کار روزمره و تاریخ دار نیست که پس از مدتی مورد بی توجهی قرار بگیرد. دوست دارم کاری که می سازم آنقدر کلی و عام باشد که تمام مسائل بشری را دربرگیرد و در طول زمان بتواند کارایی خود را حفظ کند.

او ادامه می دهد: نمونه شاخص این امر، حافظ است؛ او برای هیچ اتفاق مشخصی شعر نگفته است ولی اشعار او همچنان پس از سال ها در جامعه انسانی نفوذ نموده و اشعارش به گونه ای است که مخاطب احساس می نماید حافظ از زمان او صحبت می نماید.